Ieder jaar weer is het een sport om een mooi tulpenveld te vinden waar het niet te druk is, niet al verwelkte of gekopte tulpen staan, de zon in de goede richting op of ondergaat, er niet teveel storende elementen op de achtergrond staan, maar vooral heel belangrijk, of je op het veld mag en toestemming daarvoor hebt.
Ik had via via gehoord dat er in de omgeving van Duiven een leuk tulpenveld stond, dat is mooi, niet eens heel ver rijden voor de verandering. Nog een ander leuk feitje is dat daar een vriendin in de buurt woont dus meteen de telefoon gepakt of zij toevallig wist of dat tulpenveld ook daadwerkelijk in bloei stond. Zij is ook de rotste niet en sprong meteen in de auto met beeldbellen en reed naar het tulpenveld en zo kon ik live meekijken en zag inderdaad een hoop tulpen, yesss, dat is alvast punt 1. Dan maar checken wat het weer gaat doen, mooi het werd half bewolkt, dat zou misschien wel eens een leuk kleurtje aan de lucht kunnen geven, dus gauw eten, spullen verzamelen en op weg naar het tulpenveld.
Eenmaal aangekomen bij het tulpenveld, waar vriendin ook aangekomen was, stonden er inderdaad een mooi aantal tulpenvelden in bloei, een mooi bord prijkte vooraan het veld dat iedereen welkom was, iedereen tussen de tulpen mocht lopen maar wel op de paden en dat er niets geplukt mocht worden. Dat scheelt een stuk uitzoeken waar de boer is om toestemming te vragen. Een aantal mensen begaven zich al tussen de tulpen voor selfies en begon de lucht voorzichtig aan al wat te kleuren. Kijkende wat de beste richting was voor de zonsondergang en zodoende hopelijk een gekleurde lucht moesten wij iets verder lopen om de elektriciteitspalen en draden er niet op te krijgen, dus gauw verder lopen. Al pratende zie ik in mijn ooghoek ineens iets wits opduiken, toen ik goed keek stond er een paard tussen de tulpen, een paard ???? Dat is weer eens wat anders dan een paard in de gang ! Wat later stond een dame in een tule jurk bij het paard met een bataljon vrouwelijke fotografen om haar en het paard heen, allen op de hurken om mooi de tulpen op de voorgrond te hebben en de dame met paard erboven…………….. alleen stond er ook een gigantische elektriciteitsmast achter haar. Een collegafotograaf van mij heeft mij altijd gewaarschuwd voor deze storende elektriciteitsmasten dus deze vermijd ik zoveel mogelijk.
Gelukkig, geen elektriciteitsmast achter hen.
Het paard zelf had er weinig zin in en had liever een paar tulpen in zijn mond dan ertussen te staan, er werd echt van alles uit de kast getrokken om het paard te laten kijken maar het paard dacht er duidelijk anders over en stak op een gegeven moment ook zijn tong uit, krom heb ik gelegen van het lachen.
Toch een perfecte timing om het paard tong uitstekend op de foto te hebben.
Het paard was nog niet klaar met tegenstribbelen, kauwde wat op de tulejurk, probeerde de dame om te duwen en wilde toch nog steeds dat hapje tulpen. Gelukkig was de dame daar wel iedere keer op tijd bij dat het paard geen hapje tulpen kreeg. Dus in plaats daarvan dacht het paard, “Dus mijn tong werkt niet, dan zet ik de achterkant wel open”, grote kwakken tussen de tulpen, gierende fotografen en een rood hoofd van de dame tot gevolg. Ik kwam voor het tulpenveld maar kreeg volledig wat anders voorgeschoteld. de schitterende lucht kleurde steeds verder en ben aan de andere kant van de dame en het paard gaan staan zodat ik de prachtige lucht ook mee kon nemen. Inmiddels liep ikzelf al 10 cm hoger op mijn schoenen door alle blubber die eronder bleef plakken, maar was het gezicht naar de nog meer gekleurde lucht schitterend.
Een mooiere lucht kon ik mij bijna niet wensen.
Het licht werd natuurlijk steeds minder dus wilde ik mij toch nog heel even concentreren op het tulpenveld, daar moest ik nu toch echt mijn statief voor gaan gebruiken omdat ik een langere sluitertijd nodig had om meer licht te vangen. Alleen als ik van positie wilde veranderen en mijn statief pakte stond deze volledig vastgezogen in de modder, na wat ruk en trekwerk had ik dan wel mijn statief eruit……….. maar wel met een heel weiland aan modder eraan, om dit eraf te krijgen werd ik natuurlijk zelf ook niet beter en zag ik er binnen een mum van tijd uit als een of andere camouflage figuur met dito gezicht en modderhakken van 20 centimeter hoog, het paard was ‘m inmiddels al gesmeerd anders had hij mij denk ik vierkant uitgelachen. Gelukkig kan ik nog wel een foto van het tulpenveld maken maar durfde ik mijn camera en lens inmiddels niet meer verder beet te pakken omdat deze toch iets minder bestand zijn tegen mijn camouflage dan ik.
Het tulpenveld met op de achtergrond nog het laatste gekleurde licht.
Voor degene die nu denken dat het avontuur klaar was heb ik nog verrassing, nee dus. Onderweg mij nog proberend te ontdoen van wat camouflage kwam er een andere vrouw naar mij toe die mij vroeg hoeveel tulpen zij mocht plukken, op mijn verbaasde blik zei zij dat er vaak geplukt mocht worden en dat je eventueel kon afrekenen bij de boer. Nu stond er al een groot bord waarop stond dat er niet geplukt mocht worden, maar inmiddels werd het ook al goed donker en natuurlijk geen boer te bekennen dus waar wou deze mevrouw betalen dan ?? Na mijn uitleg van het bord en al de uitzondering dat deze boer mensen tussen zijn tulpenvelden toeliet, vertrok de mevrouw dan toch maar. Aangekomen bij de auto heb ik geprobeerd om de inmiddels 25 centimeter modder onder mijn schoenen vandaan te krijgen met nogmaals de belofte aan mijzelf dat ik de volgende keer een extra paar schoenen in de auto moet zetten. Toen ik de auto in stapte kreeg ik een melding dat 1 voorlicht kapot was, nu ben ik daar gelukkig ook niet schuw voor maar probeer maar eens een lamp te vervangen op een pikdonker landweggetje en je handen vol modder !!? Zo’n vervelend koplampveertje werkt dan niet echt mee kan ik je vertellen. Na gepiel van bijna 3 kwartier, een hoop hoofd stoten en hand klemzittingen later was het dimlicht dan toch vervangen en kon ik met hakken die inmiddels geslonken waren naar 5 centimeter toch mijn tocht weer naar huis maken.